"Samen het virus onder controle" - een veelgebruikte uitspraak de afgelopen maanden. Onze wens om het aantal besmettingen, IC-opnames en verspreiding onder controle te krijgen heeft onze samenleving ertoe aangezet drastische maatregelen te treffen. Maatregelen die wellicht in andere delen van de wereld kunnen gaan leiden tot zeer ernstige en langdurige consequenties; grote internationale organisaties waarschuwen daar al voor. Die gevolgen hebben we echter absoluut niet onder controle...En toch lijkt 'controle' ons denken te beheersen. We willen die controle niet alleen, we denken ook dat het mogelijk moet zijn. Dat past ook wel in een tijd waarin we menen dat alles maakbaar is: gezondheid, succes, voorspoed. 'Het is een keuze' wordt er wel beweerd.

Maar is dat wel zo? In ons persoonlijke leven blijkt dat toch vaak anders uit te pakken. Die partner die zo ideaal bij je leek te passen blijkt na een tijdje toch anders dan gedacht; de studie die je vol goede moed oppakte was toch lastiger dan ingeschat; en ondanks je gezonde leefstijl kreeg je toch een ellendige ziekte. En zelfs als alles wel 'goed' gaat voel je je daarmee nog lang niet altijd gelukkig. Wat kun je met deze gevoelens, deze frustraties die zo bij het leven horen? Vanuit ons haalbaarheids-geloof kunnen we het alleen maar zien als problemen die opgelost moeten worden: Door onszelf, onze medemensen, zorgprofessionals, regeringsleiders. Maar als we eerlijk zijn kunnen ook zij de oplossing niet bieden, ondanks alle inzet.

Waar kun je dan nog terecht met je twijfels, met je onvolmaaktheid en je onmacht om dat te veranderen? Het zal iets moeten zijn buiten de invloedssfeer van de mens- want die maakt zelf deel uit van het probleem, niet van de oplossing. Maar waar moet je het dan zoeken? Op internet verkondigt eenieder zijn eigen waarheid en het lijkt nauwelijks mogelijk om waarheid van leugen, nieuws van nepnieuws te onderscheiden. En sinds lange tijd hebben we afstand genomen van God en kerk, als achterhaalde gedachtenspinsels van naieve stumpers. Of toch niet? Zou er misschien toch iemand zijn boven de mens die richting geeft aan ons bestaan? Hoe kun je daar dan achter komen- want de mensen die zichzelf gelovig noemen zijn zelf ook weer feilbaar en misschien niet te vertrouwen? Dan blijft er maar een route over, en dat is luisteren naar wat die God -die volgens ons alles geschapen heeft- er zelf over heeft te zeggen. Want Hij laat zichzelf zien in zijn woorden die opgetekend staan in de bijbel. Ook nu nog, in deze tijd, ook aan jou. Dat is mijn overtuiging, die je niet voetstoots hoeft aan te nemen: ga het zelf maar uitproberen. Dan zul je geen volledige controle vinden, maar wel een bron van vertrouwen die maakt dat je verder kunt leven, ook zonder controle.

Herm Verbeek